CZYTANIA LITURGICZNE
I KOMENTARZ DO CZYTAŃ
I KOMENTARZ DO CZYTAŃ
04 kwietnia 2020
Oto słowo Boże.
Oto słowo Pańskie.
[ Czytanie ] Bóg pragnie
zgromadzić ukochanego Izraela. Dlatego mówi przez proroka Ezechiela:
"Wtedy powiedz do nich: Tak mówi Pan Bóg: Oto wybieram Izraelitów
spośród ludów, do których pociągnęli, i zbieram ich ze wszystkich
stron, i prowadzę ich do ich kraju. I uczynię ich jednym ludem w kraju,
na górach Izraela, i jeden król będzie nimi wszystkimi rządził, i już
nie będą tworzyć dwóch narodów, i już nie będą podzieleni na dwa
królestwa" (Ez 37,21-22). Bóg rozlewa swą łaskę mówiąc: "Sługa
mój, Dawid, będzie królem nad nimi i wszyscy oni będą mieć jedynego
Pasterza, i żyć będą według moich praw, i moje przykazania zachowywać
będą i wypełniać (Ez 37,24). Bóg dalej ich obdarowuje: "Będą
mieszkali w kraju, który dałem słudze mojemu, Jakubowi, w którym
mieszkali wasi przodkowie. Mieszkać w nim będą, oni i synowie, i wnuki
ich na zawsze, a mój sługa, Dawid, będzie na zawsze ich władcą" (Ez
37,25). Bóg chce tak postąpić i mówi nam: "I zawrę z nimi przymierze
pokoju: będzie to wiekuiste przymierze z nimi. Założę ich i rozmnożę,
a mój przybytek pośród nich umieszczę na stałe" (Ez 37,26). To wielka
obietnica dla Izraela, Bóg, na nowo gromadzi lud i obdarza pokojem. Mówi
też słowa, które mogą być dumą Izraela: "Mieszkanie moje będzie
pośród nich, a Ja będę ich Bogiem, oni zaś będą moim ludem" (Ez
37,27). Bóg pragnie więc zamieszkać pośród swego ludu. Jest to zarazem
wielkie błogosławieństwo i znak Bożego wybrania. "Ludy zaś pogańskie
poznają, że Ja jestem Pan, który uświęca Izraela, gdy mój przybytek
będzie wśród nich na zawsze" (Ez 37,28). Takie obdarowanie dla tego
Izraela, który był niczym stos wyschłych kości w Ezechielowej dolinie
wyschłych kości, a której to Ezechiel pisze parę wersów wcześniej.
Lud, który jest jak stos wyschłych kości, w których już nawet nie ma
pamięci życia, Bóg nie tylko przywraca do życia ze śmierci, ale
również nad wyraz hojnie obdarowuje. Bóg troszczy się o swój lud, nie
jest on dla Boga nigdy tym zapomnianym dzieckiem. Dzieckiem, o którym Bóg
nie chce pamiętać. Jest zaś tym wielce umiłowanym, o którego
pomyślność i jedność sam Bóg się troszczy z tak wielką
szczodrobliwością. Bóg pragnie mieszkać pośród swego ludu. Nie
przeraża Boga niewierność czy grzeszność, ale obdarowuje Izraela
miłością. Ta miłość płonie wielkim żarem, jak to mówi prorok
Ozeasz: "Miłowałem Izraela, gdy jeszcze był dzieckiem, i syna swego
wezwałem z Egiptu" (Oz 11,1). Bóg nie chce zapomnieć o Izraelu, Jego
miłość nie jest koniunkturalna: "Jakże cię mogę porzucić, Efraimie,
i jak opuścić ciebie, Izraelu? Jakże cię mogę równać z Admą i
uczynić podobnym do Seboim? Moje serce na to się wzdryga i rozpalają
się moje wnętrzności" (Oz 11,8). Zawsze kochający jest zawsze blisko.
To prawda dla każdego z nas. Bóg pragnie mieszkać w twoim sercu, w twoim
wnętrzu. Bóg pragnie również, aby Jego mieszkanie było w twoim sercu,
abyś odrzucił zło i przewrotność. Czy ty pragniesz właśnie tak
żyć? Co cię interesuje w życiu, co jest u ciebie na pierwszym miejscu.
Czy dajesz Bogu pierwsze miejsce w twoim życiu? Zastanów się i dokonaj
właściwego wyboru. Bóg wydobył cię z doliny martwych kości. Dzięki
Niemu żyjesz. Stań się więc godnym mieszkaniem dla Boga. Już od
dzisiaj aż na zawsze...
[ Ewangelia ] Dzisiejsza Ewangelia to opis
tego, co się stało się w domu Marii i Marty, gdzie Jezus wskrzesił
przyjaciela swego, Łazarza. Jak relacjonuje nam św. Jan Ewangelista:
"Wielu więc spośród Żydów przybyłych do Marii ujrzawszy to, czego
Jezus dokonał, uwierzyło w Niego" (J 11,45). Znów kolejna grupa
świadków Jezusa, która uwierzyła w Niego. Ale byli też tacy, którzy
widząc to, co się stało z Łazarzem: "udali się do faryzeuszów i
donieśli im, co Jezus uczynił" (J 11,46). Może z wrażenia, może z
zawiści, ale donieśli. Wiadomość poszła w obieg, zaczęła się
rozchodzić. I właśnie wobec takiej sytuacji, widzimy postawę
faryzeuszy: "arcykapłani i faryzeusze zwołali Wysoką Radę i rzekli:
Cóż my robimy wobec tego, że ten człowiek czyni wiele znaków? Jeżeli
Go tak pozostawimy, to wszyscy uwierzą w Niego, i przyjdą Rzymianie, i
zniszczą nasze miejsce święte i nasz naród" (J 11,47-48). Tak mówili
między sobą, ale widzieli, że oni schodzą na drugi, trzeci plan, a
teraz Jezus gra pierwsze skrzypce. Tego dotychczas nie było, nie było
nikogo takiego i oni mieli tego świadomość. "Wówczas jeden z nich,
Kajfasz, który w owym roku był najwyższym kapłanem, rzekł do nich: Wy
nic nie rozumiecie i nie bierzecie tego pod uwagę, że lepiej jest dla
was, gdy jeden człowiek umrze za lud, niż miałby zginąć cały naród"
(J 11,49-50). Te słowa najwyższego kapłana stały się nie jakimś jego
prywatnym wyrokiem na Jezusa. Faryzeusze widzieli swoiste zagrożenie ze
strony Jezusa, obawiali się Rzymian, zniszczenia kultury. Kajfasz
wypowiadając proroctwo wskazał jaki jest zamysł Boga dotyczący Jezusa,
Syna Bożego. W jaki sposób Ojciec chce ocalić naród, ale również
wszystkie rozproszone dzieci Boga zjednoczyć, zgromadzić w jedno. Jan tak
pisze o słowach Kajfasza: "Tego jednak nie powiedział sam od siebie, ale
jako najwyższy kapłan w owym roku wypowiedział proroctwo, że Jezus
miał umrzeć za naród, a nie tylko za naród, ale także, by rozproszone
dzieci Boże zgromadzić w jedno" (J 11,51-52). Jak mocno brzmią więc
słowo Kajfasza do ludzi z jego otoczenia: "wy nic nie rozumiecie...". Oni
skupili się na swoich obawach, jakie wnosiła w ich środowisko
działalność Jezusa, Coraz większy prestiż, bo czynił coraz więcej
znaków. Konkretnych, wielkich, czytelnych, nie do podważenia. A oni
odchodzili powoli, ale zdecydowanie w cień. Czy o to im chodziło? Chcieli
pozbyć się Jezusa z zawiści, usunąć konkurenta. A Kajfasz poprzez
wypowiedziane proroctwo wskazał na to, co jest w tym czasie wolą i
postanowieniem Boga. On, który właściwie po uszy siedział w tych
politycznych zawiłościach, układach i balansowaniu na granicy bycia i
życia w relacjach z Rzymianami i nie tylko. Powiedział, że lepsze jest,
aby Jezus był zabity za grzechy narodu, Izraela i innych narodów. Aby
Jego śmierć mogła być dla nas wybawieniem ze śmierci wiecznej,
poruszania się w mroku grzechu. Śmierć Jezusa jako brama do naszego
życia wiecznego. Konieczność, bez której nie ma dla nas życia. Nasze
ocalenie, draga do naszej jedności jako dzieci Bożych. Na te wielkie
wydarzenia potrzeba patrzeć z perspektywy woli Boga w Jezusie wobec
każdego człowieka, nawet tego, który dopiero co się narodzi. Tak więc
Kajfasz, człowiek żyjący w tych różnych układach, wypowiada wolę
Boga. Bóg posługuje się nim, aby Jego wola została objawiona. Nie szuka
doskonałego człowieka, ale tego, który skutecznie ogłosi Jego słowo.
Kajfasz jako najwyższy kapłan, miał ten autorytet, Bóg dał mu to
słowo tak ważne w tych napiętych czasach rozterki i niepewności. A po
słowach Kajfasza nie mieli już wątpliwości i postanowili zabić Jezusa.
Innej drogi dla Jezusa już nie było. Stał się odtąd poszukiwany, bo
był i ta przeznaczony na śmierć. A Jezus nie przestał nauczać, ale
"już nie występował wśród Żydów publicznie, tylko odszedł stamtąd
do krainy w pobliżu pustyni, do miasteczka, zwanego Efraim, i tam
przebywał ze swymi uczniami" (J 11,54). Ponieważ zaś żydowskie święta
Paschy były bardzo blisko, "Wielu przed Paschą udawało się z tej
okolicy do Jerozolimy, aby się oczyścić. Oni więc szukali Jezusa i gdy
stanęli w świątyni, mówili jeden do drugiego: Cóż wam się zdaje?
Czyżby nie miał przyjść na święto?" (J 11,55-56). Poszukiwali Jezusa
nie, aby go słuchać, lecz aby Go zabić. Rozwiązać problem spadku
zaufania. Tak o tym myśleli, ale właśnie w takiej zawirowanej sytuacji,
Bóg wypowiada swą miłość wobec każdego człowieka. Nie ma człowieka,
który byłby wyłączony ze zbawczych owoców śmierci Jezusa. Czy mam
świadomość, że bez śmierci Jezusa, moje grzechy by mnie przygniotły,
nie byłoby nadziei w moim życiu, bo grzęznąć w grzechu to grzęznąć
w śmierci, śmierci, z której nie ma uwolnienia bez Jezusa. "
Arcykapłani zaś i faryzeusze wydali polecenie, aby każdy, ktokolwiek
będzie wiedział o miejscu Jego pobytu, doniósł o tym, aby Go można
było pojmać" (J 11,57). Najważniejsze było to, aby pojmać Jezusa i Go
zabić. Tego, który tak bardzo zakłócił normalność funkcjonowania
społeczeństwa żydowskiego, czynił tak wiele oszałamiających cudów,
że nie można było tego nie dostrzec, nie dało się udawać, że nic
się nie stało. Ale konieczne też stało się zgodnie w wolą Boga
zabicie Jezusa. By to On wyrwał nas z niewoli śmierci i grzechu. Jak
dziwne i niezrozumiałe są często dla nas decyzje Boga? Decyzje, które
zmieniają całkowicie nasz świat, naszą codzienność, jednocześnie my,
którzy skazujemy na śmierć Jezusa i uczestniczymy w tym zbawczym
doświadczeniu, poznajemy misterium miłości Boga, w którym tam, gdzie
wzmógł się grzech, tak jeszcze obficiej rozlała się Boża łaska.
Jacek Zamarski