CZYTANIA LITURGICZNE
I KOMENTARZ DO CZYTAŃ
I KOMENTARZ DO CZYTAŃ
24 września 2018
[ Ewangelia ] W dzisiejszym opisie mamy do czynienia z
doświadczeniem całkowitego fiaska z jednej strony i przeobfitego cudu z
drugiej strony - rozważa nad dzisiejszą Ewangelią bp Zbigniew
Kiernikowski. Przeczytaj komentarz pasterza diecezji siedleckiej.
Dzisiejsza perykopa przedstawia pewien moment z nauczycielskiej
działalności Jezusa w Galilei. Tłum cisnął się do Jezusa, by Go
słuchać. Ten szeroki temat nauczania Jezusa jest związany z wydarzeniem
i doświadczeniem bardzo osobistym Piotra i jego wspólników: Jakuba i
Jana. To doświadczenie osobiste Piotra pozwala lepiej zrozumieć naturę
daru apostolstwa a także w szerszym ujęciu całego życia
chrześcijańskiego. W tym wydarzeniu spotyka się doświadczenie
człowieka oparte na jego znajomości i trudzie pracy z doświadczeniem
daru i łaski, które przychodzą niespodziane i całkowicie darmowo
mimo ludzkiego trudu pracy i przede wszystkim dzięki posłuszeństwu i
uległości słowu Jezusa. To wyrażają słowa Piotra w odpowiedzi na
Jezusowe polecenie: Wypłyń na głębię i zarzućcie sieci na połów!
Wtedy to Piotr powiedział ze swego doświadczenia: Mistrzu, całą noc
pracowaliśmy i niceśmy nie ułowili. Lecz na Twoje słowo zarzucę sieci
(Łk 5,5).
Potrzebne było to doświadczenie trudu całonocnej
pracy. Potrzebne było wypowiedzenie prawdy o tym doświadczeniu. Szymon
był przekonany o tym, co mówił. To było bowiem jego zwyczajne pole
pracy. On wiedział, jak prowadzić swoją działalność. A jednak zdobył
się na to, co było poniekąd wbrew niemu samemu. Nie w oparciu o moje
doświadczenie, lecz na Twoje słowo, Panie, zarzucę sieci. To jego
posłuszeństwo słowu Jezusa wyzwoliło okoliczności dokonania się
cudownego połowu.
1. Doświadczenie trudu
Całonocna praca
nie była zapewne czymś wyjątkowym dla Piotra i jego wspólników. To
była ich zwykła i poniekąd rutynowa praca. Przynosiła ona zazwyczaj
efekty w postaci połowów bardziej czy mniej obfitych. Tak jednak musiało
być, bo inaczej nie uprawialiby tego zawodu. W tym, co w naszej pracy
zazwyczaj jest normalne, zdarzają się różne wyjątki. Bywa, że czasem
coś się lepiej udaje, czasem gorzej. To możemy wkalkulować i widzieć
jako wynik zbieżności szeregu czynników korzystnych lub nie. W
wydarzeniu, o którym opowiada Ewangelia, mamy do czynienia z
doświadczeniem całkowitego fiaska z jednej strony i przeobfitego cudu z
drugiej strony. Gdyby nie było tego doświadczenia całonocnej pracy i
trudu, które nie przyniosły żadnego efektu, nie ukazałaby się
wielkość cudu. Wielkość cudu nadaje sens temu, co stanowiły bezowocna
praca i próżny trud. Ta nocna praca i ten trud same w sobie bez owocu,
okazały się owocne i sensowne dla objawienia wielkości cudu. To, co
pozornie było bezsensowne w pracy człowieka, okazało się bardzo
potrzebne i sensowne dla dostrzeżenia działania Boga wobec człowieka. To
dzięki temu Piotr i jego wspólnicy mogli lepiej poznać Pana.
2.
Odejdź ode mnie Panie, bo jestem człowiek grzeszny
W kontekście
tego wydarzenia dobitnie brzmią słowa Piotra: Odejdź ode mnie, Panie, bo
jestem człowiek grzeszny. Patrząc z punktu widzenia tylko ludzkiego i
zawodowego, Piotr powinien się cieszyć i szukać jak najbliższego
kontaktu z kimś, kto okazał się w jego zawodzie takim cudotwórcą.
Mógłby powiedzieć, podobnie jak Samarytanka, bądź z nami, abyśmy już
odtąd mieli już tylko cudowne połowy i nie musieli się już więcej
trudzić. Oczywiście, może to się wydawać prostackim porównaniem. Nie
jest to jednak dalekie od prawdy naszych ludzkich zachowań.
Piotr
zareagował poprawnie patrząc na Jezusa nie z punktu własnego interesu,
lecz jako na tego, kto nadaje sens wszystkiemu, co człowiek czyni i kim
jest. To dzieje się nadto w sytuacji, kiedy wydaje się, że to co miał
czynić było pozbawione sensu. To zawołanie: Odejdź ode mnie Panie
chce wyrazić dystans, jaki jest między myśleniem Piotra a myśleniem
działaniem Jezusa. Słowa Piotra są w pewnym sensie już przygotowaniem
do tego, co Jezus mu powie na koniec tego wydarzenia: Nie bój się, odtąd
ludzi będziesz łowił.
Będzie to, patrząc po ludzku, całkowite
przekwalifikowanie Piotra. Będzie to też wprowadzenie go w prawdę, że
będzie wiele musiał się trudzić i poznawać swoją niewydolność
łącznie z faktem swego zaparcia się Jezusa. Ratunkiem będzie mu to,
że będzie czynił wszystko coraz to bardziej w poddaniu się i
wrażliwości na słowo Pana. Będzie to czynił nie dla własnej korzyści
czy prestiżu, lecz coraz to bardziej stając się sługą Słowa aż do
przyjęcia ukrzyżowania. W jego życiu coraz to bardziej stanie się
ewidentne, że ludzki trud, praca, cierpienie są potrzebne, by móc
pełniej poznać dar i łaskę. Według tradycji, nie uzna siebie za
godnego, by być tak ukrzyżowany jak jego i nasz Pan. Będzie prosił o
ukrzyżowanie głową w dół.
3. Pouczenie
Mając to
doświadczenie Piotr wyrazi w swoim liście słowa przekonywujące o sensie
wszystkiego, co człowieka wierzącego doświadcza i krzyżuje. Skieruje
swoje słowa do chrześcijan jako nowonarodzonych i ukazując im sens
wszelkiego poddania wymogom nawet niesłusznym i niesprawiedliwym. Uczyni
to z przekonaniem i wiarą, że w Jezusie Chrystusie wszystko otrzymuje
nowy sens. Wszelki ludzki trud i doświadczenie cierpienia są jakby
przedtaktem do właściwego dzieła Boga. Powie: Dlatego radujcie się,
choć teraz musicie doznać trochę smutku z powodu różnorodnych
doświadczeń. Przez to wartość waszej wiary okaże się o wiele
cenniejsza od zniszczalnego złota, które przecież próbuje się w ogniu,
na sławę, chwałę i cześć przy objawieniu Jezusa Chrystusa (1P
1,6n).
W całym Liście znajdziemy wiele wezwań do bycia posłusznym
i poddanym ze względu na Boga i na Jego dar. To jest wielki trud i to
często jawi się jako pozbawione sensu. Jednakże Bóg przy okazji
przyjęcia z naszej strony tych doświadczeń, trudu, i tego, co nam się
nie udaje mimo naszego wysiłku, przewidział dla nas cud nowego życia.
Naturalnie jeśli poddamy się Jego Woli i będziemy słuchać Jego słowa.
Jeśli w momentach poczucia bezsensu, bezradności czy niewydolności
uczynimy krok na Jego Słowo. Wiadomo, że nie jest to łatwe, by się tak
przełamywać. Czasem wolimy czekać następnej "nocy", by łowić według
zwyczaju i po swojemu.
Panie, przymnóż nam wiary! Daj nam
właściwe poczucie naszej grzeszności i niewydolności. Daj nam
odwagę wypływania na głębię, mimo naszych wątpliwości, lecz tylko
dlatego że to Ty polecasz.
Komentarz wybrał:
Jacek Zamarski