Uroczystość Najświętszej Trójcy - odpust w naszej parafii
.
Uroczystość odpustowa Trójcy Przenajświętszej
Odpust parafialny to święto patronalne kościoła parafialnego. Jest to święto całej wspólnoty wiernych tworzącej daną parafię. To zawsze czas pełen łaski i Bożego miłosierdzia. Dla każdego
wierzącego to możliwość doświadczenia bardzo konkretnie łaski Bożej miłości. W tym to dniu ważne jest, by wielbić Boga w Jego miłości i opiece. Podejmujemy to świętowanie, by oddać Bogu
chwałę. Świętując uroczystość odpustową chcemy też na nowo uświadomić sobie powołanie każdego chrześcijanina do świętości.
Przeżywana dzisiaj uroczystość Trójcy Przenajświętszej to jedna z tych wielkich tajemnic, przed którymi trzeba nam się pochylić, kontemplować głębię i piękno ich treści. Dlaczego jest to dla nas tak ważne? Ponieważ jedyny Bóg objawił się w historii zbawienia jako Bóg trójosobowy. Katechizm Kościoła Katolickiego uczy nas, że „Tajemnica Trójcy Świętej stanowi centrum tajemnicy wiary i życia chrześcijańskiego. Tylko sam Bóg, objawiając się, może nam pozwolić poznać się jako Ojciec, Syn i Duch Święty” (KKK 261). Tajemnica Trójcy Świętej jest dla każdego chrześcijanina tajemnicą wiary, Bóg bowiem daje się nam poznać kim jest, poucza nas o tym, co stanowi istotę Jego wewnętrznego życia.
Bóg na przestrzeni wieków ukazuje nam, jak bardzo nas miłuje. Dał się poznać nie jako jedna, pojedyncza osoba, lecz jako trzy Osoby Boskie, które objawiły wobec nas swoją zbawczą miłość. Historia zbawienia na przestrzeni wieków ukazała nam zarówno Ojca, jak i Syna Bożego, oraz Ducha Świętego: trzy Osoby, które stworzyły nas z wielkiej miłością i każda z tych Osób pomaga nam w naszej drodze do zbawienia wiecznego.
Już z treści Nowego Testamentu możemy wywnioskować, że w jedynym Bogu, który jest Miłością, są trzy Osoby. To właśnie Bóg jest tym, który poznaje nas i nieustannie nas kocha, daje
nam doświadczać swej obecności i zatroskania o każdego z nas. Pismo św. przedstawia Boga Ojca jako Boską Osobę zdolną poznawać, miłującą swojego Syna i nas, pragnącą nas zbawić, posyłającą
swojego Syna. Jezus, Syn Boga jest świadom swojej równości i jedności z Ojcem (por. J 14,10-11), zwraca się do Ojca jako do odrębnej Osoby, modli się do Niego, rozmawia z Nim. Mówiąc do
apostoła Filipa: „Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca” (J 14,9), wskazuje na swą równość Ojcu.
Jak powinniśmy odnieść się do tej tak wielkiej tajemnicy Boga? Już święty Augustyn poucza nas, że „chrześcijanin musi najpierw uwielbiać Boga za objawienie tej prawdy, dlatego że Trójca Święta nie została wymyślona przez nas, chrześcijan, ale została nam objawiona”. To właśnie Bóg w Trójcy Świętej objawia nam swoją miłość. Wzorem Miłości osób Trójcy Świętej, miłości oblubieńczej, mamy stawać się tymi, którzy coraz bardziej kochają Boga, coraz bardziej kochają ludzi. Nie jest ta pusta „pseudomiłość”, którą oferuje nam świat krzyczący do nas z reklam, telewizji i bilbordów. To nie jest wykrzywiony obraz miłości. Miłość Boga będąca miłością Osób Trójcy Świętej to miłość piękna, święta, niesprzedajna, miłość wierna.
Bóg jako wspólnota kochających się Osób jest dla nas wzorem do naśladowania. To Bóg kochający, Bóg bliski memu sercu, zapraszający mnie do przeżywania takiej wspólnoty, życia Bogiem. Tajemnica Trójcy Świętej, to tajemnica doskonałej, czystej i pięknej miłości Osób.
Jeśli Bóg będzie w moim życiu tylko jak mebel, który odkurzam raz w tygodniu, lub rzadziej, Bóg w Trójcy Świętej będzie mi bardzo daleki, obcy, chłodny. Moje serce nie będzie Go
szukało. Lecz mogę stać się jako człowiek, o którym pisze psalmista: „O Tobie mówi moje serce: Szukaj Jego oblicza! Szukam, o Panie, Twojego oblicza” (Ps 27,8). Mogę stać się tym, który
pragnie zachwycić się Bogiem żyjącym w Trójcy, może w głębokości swego serca wyrzec słowa zachwytu: „O Panie, nasz Boże, jak przedziwne Twe imię po wszystkiej ziemi!” (Ps 8,2).
Właśnie Bóg w Trójcy Świętej zaprasza mnie do wspólnoty miłości, nie do stania obok. To zaproszenie jest tym bardziej szczególne i pełne, że cała Trójca objawia swą miłość i wszystkie
Osoby zapraszają mnie tej miłości: Ojciec, Syn i Duch Święty.
Czym jest więc dla nas ten przeżywany odpust? Zgodnie z nauką Kościoła „Odpust jest to darowanie przed Bogiem kary doczesnej za grzechy, zgładzone już co do winy. Dostępuje go chrześcijanin odpowiednio usposobiony i pod pewnymi, określonymi warunkami, za pośrednictwem Kościoła. (KKK 1471). Możemy zaczerpnąć ze zdroju łaski, a możemy też być tylko widzami, obserwatorami. Odpust to częściowe lub całkowite uleczenie ran będących skutkiem mojego grzechu, jest to oczyszczenie mojego „ja” z tego wszystkiego, co nie pozwala mi na pełną wspólnotę z Bogiem. Skorzystajmy więc z łaski Bożego miłosierdzia, szczególnie w tym wyjątkowym dniu. Przecież każdy z nas jest odpowiedzialny przed Bogiem w Trójcy za zbawienie swoje i bliskich.
Jacek Zamarski